Als je problemen hebt om zwanger te worden van je eerste kindje, is dat natuurlijk erg vervelend. Daarbij heb je ook te maken met onbegrip van anderen.
Maar wat als je al een gezond kindje hebt? Je wilt heel graag een 2e kind of misschien 3e kind (zoals ik). Als je dan eens de moed hebt verzamelt en het aan iemand vertelt dat je geen kinderen meer kan of mag (medische reden) krijgen. Dat je er zoveel moeite mee hebt dat de keus al voor je gemaakt is en je dat heel zwaar valt.
De reactie die ik ALTIJD krijg is “ach, meid, zie het maar zo; je hebt in ieder geval al 2 gezonde kinderen…”
Dan wordt ik zo boos! Mensen begrijpen -als het meezit- nog net dat je drang hebt naar een eerste kindje. Maar als het om een tweede of derde gaat vind men dat je geen recht van spreken meer hebt.
IK heb er niet voor gekozen dat die derde er niet komen gaat. Ik heb altijd heel graag een groot gezin gewild. Het voelt voor mij even zwaar dat nummer 3 er nooit komen gaat als bij mensen waarbij nummer 1 al eindeloos op zich laat wachten.
Wat de essentie van het vreselijke gevoel is, dat het NIET je EIGEN KEUS is. Als je besluit om gewoon geen kinderen te nemen omwille van je carriére of wat dan ook, dan heb je er vrede mee dat je kinderloos bent. Dat is wat je wilt en waar je voor gekozen hebt.
Maar als je heel graag een kindje wilt, dan is het gewoon heel moeilijk om te accepteren dat het niet of heel moeizaam gaat.
Je hebt net zoveel recht op de gevoelens van onmacht en emoties als wanneer het een eerste kindje betreft!